اکبر پایندان

باز هم خواب ریاضی دیده ام                     خواب خطهای موازی دیده ام 

خواب دیدم می خوانم ایگرگ زگوند            خنجر دیفرانسیل هم گشته کند

از سرهر جایگشتی می پرم                     دامن هر اتحادی میدرم    

دست و پای بازه ها را بسته ام                 از کمند منحنی ها رسته ام

شیب هر خط را به تندی می دوم              گوش هر ایگرگ و شی را میجوم

گاه در زندان قدر مطلقم                           گاه اسیر زلف حد و مشتقم 

گاه خطها را موازی میکنم                         با توانها نقطه بازی می کنم

لشگری تمرین دارم بی شمار                     تیمی از فرمول دارم در کنار

ناگهان دیدم توابع مرده اند                       پاره خطها نقطه ها پژمرده اند 

کاروان جذر ها کوچیده است                    استخوان‌‌‌‌‌‌ کسر ها پوسیده است

از لگ و بسط و نپر آثار نیست                   رد و پایی از خط و بردار نیست

هیچکس رازین مصیبت غم نبود               صفر صفرم هم دگر مبهم نبود

آری آری خواب افسون می کند                 عقده را از سینه بیرون می کند 

مردم ازاین ایکس و ایگرگ داد داد              روزهای بی ریاضی یاد باد

آن قصر که جمشید در او جام گرفت               آهو بچه کرد و روبه آرام گرفت

بهرام که گور میگرفتى همه عمر                   دیدى که چگونه گور بهرام گرفت

برخیز و مخور غم جهان گذران                    بنشین و دمى به شادمانى گذران

 درطبع جهان اگر وفایى بودى                      نوبت به تو خود نیامدى از دگران

 آنان که محیط فضل و آداب شدند                   در جمع کمال شمع اصحاب شدند

ره زین شب تاریک نبردند برون                    گفتند فسانه اى و در خواب شدند پایان